Μ’ έκλεισες μέσα στο χώμα κι είπες:
– “Αν το μπορείς – κι είν’ αυτό που ποθώ – έβγα κι αντάμωσέ με!”
Μήτε τριχιά, μήτε γνώση.
Μον’ μια ψυχή. Κι αυτή, αγνή, τυλιγμένη στις αφέλειες κι αδύναμη στο τσόφλι της.
Μον’ αυτά μου ‘δωκες!
Μα να! Να, απ’ την κρούστα του χρόνου ξετρυπώνω. Tο αμμοχάλικο τινάζοντας, φανίζομαι!
Η καρδιά φλόγινη, τα τζιέρια λάβα.
Τα βλέφαρα, σε δροσερό μαβί βουτηγμένα, το θάμπος σου χαλεύουν.
Γάλα στάζουν οι τρυπημένες παρειές. Το περβάζι που καταλάμπεις, άσπρο.
Ανασηκώθηκα, τηράω ίσια στο κέντρο σου. Δειλά ορθοπατώ και σ’ αντιβλέπω. Ξανανταμώσαμε!
Χαίρου, για δε σε ντρόπιασα. Πιότερο τίμιος που τα πριν, καθάριος μπρος σ’ ορθόκλωνο κυπαρίσσι.
Ακροσκύφτει…
Κει πάνω στο αιθέριο αγριελοβούνι.
Κει στην πλώρη του κύματος.
Κει στο πλεγμένο απ’ αφρό και γνόφο αέρινο πλεούμενο, με την νοστιμιά του λεμονιού στα πράσινα.
Ω! Ήλιε… Ω! Ήλιε…
Θε να παίζουμε πάλι μαζί στην αυλή του πελάγους.
Μουσική: Yannis Saoulis
Παραγωγή, Ενορχήστρωση, Εκτέλεση: Γιάννης Σαούλης
