Κάποιες φορές ένας μικρός σταυρός στον ουρανό μένει πίσω. Η απόστασή του από το σμήνος των γερανών που συνεχίζει την πορεία του σε βέβαιωμένο προορισμό, αυξάνεται τόσο όσο και η μοναξιά του. Μονάχος, χωρίς τους υπολοίπους, ο μικρός σταυρός συνεχίζει να ξεμακραίνει απόκοσμα μέχρι να χαθεί στο θάμπος τ’ ουρανού, φορτίζοντας τον επίγειο παρατηρητή με γλυκόπικρη θλίψη και ιδιοτελή έγνοια.
Βλέπετε, όλοι μπορεί να μείνουμε πίσω καθώς ο χρόνος, χωρίς έγνοια, προσπερνά βίαια και ασταμάτητα.
Πριν από σχεδόν 30 χρόνια έγραψα ένα μικρό κείμενο για τον ρεμπέτη που σαν μικρός σταυρός στον ουρανό είχε μείνει πίσω. Ο χρόνος, χωρίς καμία έγνοια, είχε προσπεράσει πάλι βίαια και ασταμάτητα. Οι άλλοι φύγαν για τον σίγουρο προορισμό τους. Αυτοί και μαζί τους ο κόσμος τους.
Η δική μου έγνοια δεν ήταν η μοναξιά του ρεμπέτη. Ήταν το απόκοσμο της μοναξιάς του σε έναν ξένο κόσμο. Σε έναν κόσμο χωρίς μεράκι. Ο ρεμπέτης της μικρής ιστορίας μου ήταν μερακλής…
θα κλείσω με δυο κουβέντες του τίμιου και σοφού ρεμπέτη Βαγγέλη Παπάζογλου:
“Και που ‘σαι… Ανοιχτά τα χέρια στο ζεϊμπέκικο. Να πάσχει ο καημό σου τον πόνο του σταυρού.”
Ηχητικό αρχείο απο τον ομόνυμο δίσκο: Μουσική Α. Χατζηχρήστος, Διασκευή Γ. Σαούλης για την υποστήριξη της κινηματογραφικής ταινίας “Kayikçi“. Σκηνοθεσία: Biket Ilhan Σενάριο: Metin Belgin
Ülkü Karaosmanoglu
Αφήστε μια απάντηση